Le Bonheur (1965)

In Le Bonheur schildert Agnès Varda een zonovergoten utopie die langzaam barstjes vertoont. François, een jonge timmerman met een liefhebbende vrouw en kinderen, lijkt een perfect leven te leiden. Wanneer hij een affaire begint, is hij ervan overtuigd dat zijn geluk alleen maar groter wordt—zonder gevolgen, zonder schuldgevoel. Met haar kenmerkende oog voor kleur en compositie hult Varda deze morele ambiguïteit in zomerse pracht. Bloeiende velden, impressionistische tableaux en Mozart op de soundtrack contrasteren met de onderhuidse kilte van François’ onbewogen redeneringen. Is geluk oneindig deelbaar, of is het altijd ten koste van iemand anders?

“Een zomerperzik met perfecte kleuren en van binnen een worm”, omschreef Varda zelf. Haar speelse, maar meedogenloze benadering maakt Le Bonheur even verleidelijk als verontrustend. Onder de idyllische beelden schuilt een scherpe dissectie van mannelijke zelfgenoegzaamheid en het fragiele evenwicht tussen vrijheid en egoïsme.