Moana with Sound

De mythologie die rond Moana hangt, is groots en verleidelijk. Zo zou het woord ‘documentary’ voor het eerst in de Engelse taal gebruikt zijn in een lovende recensie die filmmaker John Grierson over de film schreef. Ook in België maakte de film een grote indruk. Nadat hij Moana in de Brusselse Club du Cinéma zag, besloot een jonge Henri Storck om ook in Oostende een filmclub op te richten. Een jaar later was de Club du Cinéma d’Ostende geboren en bevonden onder andere James Ensor, Léon Spilliaert en Constant Permeke zich onder de leden.

Een kleine eeuw later blaast Monokino het cinefiele vuur van Moana aan. In de geest van Henri Storck wil Monokino een blik bieden op een andere cinema, als een 21ste-eeuws scherm in Oostende waarop een tegenbeeld geprojecteerd kan worden. Eerst zal Monokino een nomadische cinema zijn; later krijgt de cinema een vaste stek als ankerplaats voor cinefielen uit Oostende en daarbuiten.

Moana is gemaakt als stille film maar werd een halve eeuw later voorzien van klank. De jongste dochter van Robert Flaherty, Monica, creëerde op aandringen van Jean Renoir een briljante soundtrack voor de film. Het is deze versie, met klank, die Monokino in onafhankelijke cinema’s over het hele land vertoont, in een solidaire beweging tussen hedendaagse ciné-clubs.