Touch Me Not

Een vrouw huurt een escort in en kijkt toe hoe hij zichzelf bevredigt. Een fysieke toenadering laat ze niet toe, wil ze niet. Nadien achtervolgt ze een man, maar lijkt hem nooit in te halen. Ook hij is iemand aan het achtervolgen. Tijdens hun tocht maken ze omzwervingen. Afzonderlijk exploreren ze hun haperende seksualiteit en die leidt naar dezelfde conclusie. Dat seksualiteit zo eigen, zo persoonlijk, zo intiem is dat een zoektocht een conditio sine qua non is.

Touch Me Not won op de afgelopen Berlinale de Gouden Beer en was daarmee een van de meest verdeelde winnaars uit de festivalgeschiedenis. Dit is alvast geen evidente cinema. De Roemeense Adina Pintilie gebruikt een hybride vorm van fictie en documentaire, zonder de grenzen aan te geven. Toch spreekt een grote waarachtigheid uit de film, deels door haar eigen aanwezigheid op het scherm.

Ze geeft ook een platform aan de seksualiteit van mensen die we al te weinig te zien krijgen, zoals transgenders, sekswerkers, mensen met een fysieke beperking. In de context van deze film lijkt die laatste term overigens helemaal fout: net zij lijken hun seksuele driften te omarmen, net zij inspireren de man en de vrouw om hun lichaam te koesteren en de zoektocht naar hun seksualiteit niet uit de weg te gaan.

Touch Me Not is de opener van Body Stuff, een focus op seks en lichaam in januari. Vanavond wordt hij in avant-première vertoond.