Die Bittere Tränen der Petra Von Kant

R. W. Fassbinder, het boegbeeld van de Neue Kino, snijdt met deze film opnieuw een aantal delicate thema’s aan zoals (on)macht, sadomasochisme, jaloezie, haat, maar vooral liefde, of eerder het gebrek daaraan. Ooit schreef hij dat liefde het beste, meest verraderlijke en effectieve instrument is van sociale onderdrukking. Dit weet hij op weergaloze wijze te portretteren in dit semi-autobiografische melodrama.

Petra von Kant, een gevierde maar aftakelende modeontwerpster, haalt alles uit de kast om de jonge ondergeschikte Karin Thimm de hare te maken, en te bezitten in een claustrofobische, symbiotische machtsverhouding. Dat dit alles zich afspeelt in één ruimte, met uitzondering van de melancholische beginscène, maakt alles des te beklemmender en geeft de innerlijke toestand van het hoofdpersonage subliem weer. Gelukkig wordt de naargeestigheid van de setting (en het hoofdpersonage) gecompenseerd met een cinematografie die de diepte, gelaagdheid en levendige kleuren van de ruimte weet te vinden en te benadrukken.

De film wordt ingeleid door Eduard Cuelenaere en Lennart Soberon (Kinoautomat).