Psycho

Een mislukte kloon van het origineel, een geslaagde én actualiserende hommage, of, aldus de regisseur zelf, een subversief “weird science experiment”?

Gus Van Sants filmremake Psycho (1998), gebaseerd op Hitchcocks psychologische horrorklassieker (1960), is controversieel, doch filmisch en theoretisch hyperinteressant. Hoewel voor velen niet onbekend, vertelt Van Sants Psycho (eveneens) het verhaal van Marion Crane (Anne Heche) die 400.000 dollar ontfutselt van haar werkgever om haar vriend van zijn schulden te verlossen. Ze slaat op de vlucht en komt terecht in een afgelegen motel dat wordt gerund door Norman Bates (Vince Vaughn), een jongeheer onder de heerschappij van zijn moeder.

Als scène-voor-scène (veeleer dan shot-voor-shot) remake hanteert deze film zo’n veertig jaar later ongeveer hetzelfde scenario en een identieke score, enkel ditmaal in kleur. Het resultaat is een Psycho die hetzelfde is, maar dan anders.

Ironisch genoeg maakte Van Sant mogelijks een meer Hitchockiaanse film dan Hitchcock destijds deed. Of dit nu voortkwam uit genialiteit of masochisme, en zo resulteerde versie 2.0 dan wel in tijdverlies, kan u vooral zelf komen oordelen.

De film wordt ingeleid door Eduard Cuelenaere.