We Are The Flesh

"In art we can explore chaos", zei Emiliano Rocha Minter in een interview uit 2016. Dat is eraan te zien, want de ondertussen 27-jarige Mexicaan blikte op 25-jarige leeftijd met We Are the Flesh één van de meest krankzinnige films van de afgelopen jaren in.

Denk post-apocalyptisch, maar dan (schijnbaar) plaats- en tijdloos. Minter verlaat het appartementsblok in Mexico City dat centraal staat in de film amper. Binnenin het blok wordt een wereld gecreëerd die enkel gelimiteerd werd door de regisseurs verbeeldingskracht. "I think the territory of my film is the dream, because dreams are islands were the imagination doesn't have limits", vervolgde hij in het interview. En wat voor een verbeelding stelt hij hier ten toon!

Zus en broer Fauna en Lucio stoten in hun zoektocht naar onderdak op een excentrieke man die in een verlaten appartementsblok woont. Zijn intoxicerende charisma lijkt vooral vat te hebben op Fauna en voor ze het goed en wel beseft, is ze de man aan het bijstaan in de constructie van een vleselijke grot, annex baarmoeder, in het gebouw. Tegelijk wijdt het demonische figuur de jongelingen in allerlei incestueuze en kannibalistische rituelen in, waarvan het precieze doel onbeantwoord blijft.

Nadat Minter met de drie hoofdacteurs een twee maanden durende experimentele acteeropleiding inrichtte, kon hij op de set tot het uiterste gaan. De taboeloze overgave van zijn acteurs creëert een rauwe, bijna animale ervaring, op het ongemakkelijke af. Het pornografische gehalte lijkt dan ook schatplichtig te zijn aan Gaspar Noé en Yann Gonzalez.

Te veel gore voor arthouse liefhebbers, te artsy voor horrorfans: We Are the Flesh vindt zijn doelpubliek maar moeilijk. Wie echter een unieke filmervaring zoekt, zit bij deze goed. Verwacht je aan een psychedelische ode aan de artistieke vrijheid, waarin het politieke statement meer één is van bruisende vitaliteit dan van doorwrochte maatschappijkritiek.

Meld je aanwezigheid op het Facebook-event.